11

You're all I've ever wanted, you're all I've ever needed, it's you..

Ζω σε ένα αποκλειστικό φως. Το δικό σου.

Να χουν τα μάτια σου αλάτι απ' τα παλιά..

Διαβάζω και το μυαλό τρέχει απο δω και απο κει, σε τάξη δεν μπαίνει... Το μάθημα είναι βαρετό, όρεξη δεν έχω να το διαβάσω, οπότε δε θέλει και πολύ να τρέχω στις σκέψεις..

Τα Κρίνα στα τέρματα όπως κάθε βράδυ, και έχω ένα θέμα απόψε. Με πιάνει συχνά, και δεν μπορώ παρα να νιώθω άσχημα. Βλέπω ανθρώπους έξω, περπατάνε, μας προσπερνάνε, τους προσπερνάμε και μεις, αλλά ποτέ δεν κάθεται κανείς μας να σκεφτεί το τι μπορεί να περνάει ο καθένας εκείνη τη στιγμή.

Πρόσωπα αμυδρά γνωστά, που τα έχω ξαναδεί δυο ή τρεις φορές, των οποίων τα μάτια κρύβουν πολλά, πόνο, θλίψη, δάκρυα, απόγνωση και το χειρότερο όλων, μοναξιά.. Πρόσφατα βρέθηκα να κοιτάω μια στιγμή μεταξύ δυο ανθρώπων που βρέθηκαν τυχαία έξω..

Εκείνος ασπρομάλλης, όχι τοσο μεγάλος όσο πρόδιδαν τα άσπρα του μαλλιά, ντυμένος στα μαύρα. Εκείνη κοκκινομάλλα, με πολύχρωμα ρούχα, ειρωνική αντίθεση με το μάυρα ρούχα εκείνου. Αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν στο μάγουλο, εκείνη μετά του χάιδεψε τρυφερά εκεί. Αυτό που έφερε εκείνους τους δύο ανθρώπους κοντά ήταν ο θάνατος.. Μόλις τελείωσαν την κουβέντα τους, πήραν διαφορετικούς δρόμους, τράβηξα και γω το βλέμμα μου αλλού..

Σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι έχουν ανάγκη απλά να ξέρουν οτι κάποιος τους νοιάζεται, ότι θα είναι εκεί σε οτι και αν χρειαστούν. Οτι μπορεί να κοιμούνται μόνοι τους αλλά κάποιος τους προσέχει..


Όλοι έχουμε ένα φύλακα άγγελο..