While you were sleeping..

Έχουμε δεν έχουμε 4 ώρες που είμαστε χώρια. Εμένα όμως μου λείπεις ήδη και νιώθω μόνη όταν δε σε έχω δίπλα μου. Χτες, κοιμηθήκαμε μαζί μετά απο 3 μήνες. Και όσες φορές ξυπνούσα για να σε δω δίπλα μου, μετά δεν ήθελα να κοιμηθώ, μόνο να σε κοιτάω πως κοιμάσαι. Τα μάτια σου, τα χέρια σου, τα χείλη σου, την ανάσα σου που ήταν σταθερή και ήρεμη. Και δε θα 'θελα να είμαι πουθενά αλλού εκείνη τη στιγμή. Ήσουν δίπλα μου και αυτό μου έφτανε και ευχόμουνα το βράδυ αυτό να κρατήσει για πάντα. Και το επόμενο πρωί, η μόνη σκέψη που είχα στο μυαλό μου ήταν το πόσο πολύ θέλω να ζήσω μαζί σου. Τα πάντα, το οτιδήποτε, κακά και καλά. Και τώρα που τα γράφω αυτά, μόνο ένας κόμπος έρχεται στο λαιμό μου. Δεν ξέρω πραγματικά το γιατί, αλλά υπάρχει εκεί και με βασανίζει... Πως να στο πω, χωρίς εσένα νιώθω απροστάτευτη, μόνη, ανούσια. Περπατάω στο δρόμο χωρίς να έχω προορισμό, εάν δεν έρχομαι σε σένα. Δε διασκεδάζω χωρίς εσένα δίπλα μου, δεν περνάω καλά αν δεν είσαι εκεί..


Εγώ και εσύ, ένα.

Νέα Εποχή.

Νομίζω ήρθε η ώρα για μια μικρή ανανέωση. Αρκετά το μπλόγκ αυτό ονομαζόταν έτσι. Πλέον με αυτό το όνομα δε το νιώθω δικό μου, αλλά ξένο. Και ξέρω πολύ καλά τι θα μπει νέος τίτλος. Ίσως μια μέρα καταφέρω να εξηγήσω το νόημα του τίτλου, αλλά ακόμα είναι δύσκολο για μένα.

Προς το παρών, εδώ θα λέγονται απο δω και πέρα, Μικρές Αλήθειες...

Sometimes...

Να ξημερώνει μέσα σου η ζωή μου
να 'χουν τα μάτια σου αλάτι απ' τα παλιά
να ξεφυσάει μέσα μου η πνοή σου
να 'χουν τα χέρια μου γεμίσει με πουλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄ τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά

Δε θα δειπνήσω πια με τη φωνή σου
δε θα ζητήσω βάλσαμο απ΄ τα παλιά
θα μπω σ' ένα πλοίο και θα ρωτήσω
στον άλλο κόσμο αν μοιράζουνε φιλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄ τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά
έχει γεμίσει το μπουκάλι μου μ' αλήθειες
μα η καρδιά σου είναι ένα ψέμα απ΄ το βορρά

Ας ειν΄ τα χέρια σου, τα μάτια και η πνοή σου
Να μ΄ αγκαλιάζουν αιώνια ψεύτικα
Να με κοιτάνε φευγαλέα ερωτικά
Να ξεφυσάει η πνοή σου απ΄ το βορρά

Διάφανα Κρίνα - Μικρές Αλήθειες



  Πόσες φορές χρειάστηκε για να το ακούσω για να νιώσω τη μελαγχολία του..

8

Δε μπορώ να είμαι συνέχεια μαζί σου, το ξέρω, δε γίνεται, απο όλες τις απόψεις. Αλλά, είσαι συνέχεια μέσα στο μυαλό μου.

Υπάρχεις εκεί, όλο σου το είναι βρίσκεται εκεί. Η δική μου αγάπη, δεν εκφράζεται με λόγια, έτσι εκφράζω τον έρωτα, αλλά όχι την αγάπη. Η αγάπη είναι νοιάξιμο. Που είσαι? Τι κάνεις? Είσαι καλά? Έφαγες? Κρυώνεις? Αν κρυώνεις μωρό μου ντύσου καλύτερα, αν δε νιώθεις καλά, εγώ είμαι εδώ να σε κρατάω αγκαλιά..

Και όλα αυτά δεν είναι έλεγχος, ούτε εμμόνες. Είναι οτι θέλω να σε προσέχω, να σε νοιάζομαι, να διώχνω τις κακές σκέψεις όσο πιο μακριά γίνεται..

Και πάνω απο όλα, θέλω το 8 να γίνει 9, 10, 11, 12.... και όσο πάρει..

Μικρές αλήθειες

Πάντα πίστευα πως οι άνθρωποι είναι πολύπλοκα όντα. Όχι μόνο λόγω των ποικίλων συναισθημάτων τους, αλλά κυρίως λόγου του μυαλού τους. Σαν όργανο και όχι σαν κομμάτι σου εαυτού τους. Ίσως να έφταιγε και το γεγονός πως πίστευα οτι η επιστήμη μπορεί να τα εξηγήσει όλα, απο τον πόνο, σωματικό και ψυχικό, μέχρι την αγάπη. Όμως τα συναισθήματα δεν είναι ούτε ορμόνες, ούτε χημικές αντιδράσεις και εξισώσεις.. Ποιός μπόρεσε να εξηγήσει ποτέ απο που προέρχεται αυτός ο γνώριμος κόμπος στο λαιμό πριν ξεσπάσεις σε λυγμούς? Ποιός γνωρίζει τι συμβαίνει μέσα σου και νιώθεις οτι πλέον δεν μπορείς να συνεχίσεις να προσπαθείς για κάτι γιατί κάθε προσπάθεια σου μοιάζει να πάει χαμένη?

Είναι η ανθρώπινη φύση που μας καθιστά ευάλωτους, συχνά. Και γίνεται για κάποιο λόγο, πάντα καλό, αρκεί μόνο να διδαχτούμε απο τις εμπειρίες μας. Η διαδοχή των ημερών και τα γεγονότα της καθε μιας απο αυτές, είναι εκεί για να σου υπενθυμίζουν οτι τα πάντα περνάνε απο το χέρι σου, και μόνο εσύ μπορείς να καθορίσεις με τις επιλογές σου εάν οι μέρες σου θα είναι άσπρες ή μαύρες.

Όταν έρχεται όμως το γκρί στις ζωές μας, καταλαβαίνουμε τότε οτι δεν είμαστε μόνοι μας, αλλά υπάρχουν αλληλεπιδράσεις απο τις πράξεις άλλων ατόμων.. Γιατί πάντα υπάρχει το γκρί, και είτε γίνεται αστραφτερό λευκό, ή απλά μαυρίζει απίστευτα..

Πολλές φορές όμως, παρόλο που έχουμε την απόλυτη ευτυχία δίπλα μας, της κλείνουμε την πόρτα, είτε φοβούμενοι το κόστος, έιτε απλά βάζοντας τον εγωισμό μας πάνω απο αυτήν. Η ευτυχία όμως έιναι σαν τα ανθρώπινα χρόνια.. Όσο την αφήνουμε να περνάει ανέγγιχτη, τόσο αυτή φθείρεται, φτάνοντας στο τέλος, στο θάνατο της..

Η ευτυχία είναι για το τώρα, είναι αυθόρμητη.. Δε μπαίνει σε καλούπια ή σε κλισέ... Η ευτυχία είναι το τώρα, μια απλή στιγμή, και ποτέ δεν πρέπει να χάνεται..

Tonight.

Γιατί όλα το βράδυ μοιάζουν να είναι πιο κοντά σου? Να σε προσκαλούν μαζί τους στο σκοτάδι και την ακινησία?

Walking alone.

Πολύ συχνά, μου αρέσει να περπατάω, μόνη. Και συγκεκριμένα βράδυ, όχι πρωί με το φως και την κίνηση και τον κόσμο. Βράδυ μόνο, χωρίς κανέναν να κοιτάει, να μιλάει, να ζεί τη ζωή του περπατώντας. Μόνο εγώ, να περπατάω και να χάνομαι στο σκοτάδι. Μου αρέσει πολύ, ίσως γιατί έτσι κρύβομαι όταν πραγματικά το έχω ανάγκη. Και πάντα νιώθω μια μελαγχολία, ίσως γιατί καταλαβαίνω οτι είμαι αλήθεια μόνη μου, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή... Και εύχομαι να μην φτάσω εκεί που πάω, αλλά να συνεχίσω να περπατάω, μέχρι να ξημερώσει και να χάσει η βόλτα μου το μυστήριό της.


Ποτέ δε σκέφτομαι όταν περπατάω. Για την ακρίβεια μόνο τότε δε σκέφτομαι τίποτα, και έχω μια ανάπαυλα, απο πυρετώδεις σκέψεις.. Γι' αυτό και αυτή η ανάπαυλα με προκαλεί να κάνω πράγματα που μέχρι πριν θεωρούσα αδύνατα..

Ώρα για μια βόλτα λοιπόν..