Αγάπη..

Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει, είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει...
Ξύλινα Σπαθιά-Στο βράχο

Και γω σ'αγαπώ, και δεν είναι ανάγκη να είναι ερωτικό..

Μπορείς?

Μπορείς να ζεις το σήμερα? Μπορείς να σκέφτεσαι οτι η ζωή είναι υπέροχη και συ τυχερός που τη ζεις?
Μπορείς να ανοίξεις το παράθυρο και να χαρείς με την παρουσία του ήλιου? Να χαρείς απλά επειδή έχει καλό καιρό, ή επειδή ακούς και βλέπεις πολύχρωμα όνειρα?


Έτσι θέλω να νιώθω. Να μην με τραβάει κανείς και τίποτα κάτω..
Παρόλο που νιώθω έσενα να με πλησιάζεις επικίνδυνα..

So long ago..

Τόσο καιρό πριν ήμουν μια άλλη Μαρία. Και τώρα έγινα μια άλλη Μαρία, που κρύβεται όμως, δεν με αφήνει να την δω, να δω ποιά είναι και πως είναι. Δεν ξέρω πως φαίνομαι πλέον στους άλλους, αν και αυτό που θα έπρεπε να με απασχολεί είναι το οτι δεν ξέρω ποια είμαι πια. Είναι σαν να υπάρχουν πλέον δύο Μαρίες, μια αληθινή, και μια ψεύτικη, υπομονετική και ανεκτική ως σημείου αηδίας. Και η πραγματική Μαρία ξέρει την ύπαρξη της άλλης.. Αλλά αυτό δεν βοηθάει... Πρέπει η ''ψεύτικη'' Μαρία να καταλάβει την ύπαρξη της αληθινής, για να βρει το δρόμο της, και να γκρεμιστεί..
Ίσως και να παραληρώ, αλλά νιώθω σα χαμένη. Ίσως να νιώθω και απέχθεια για την ψεύτικη Μαρία που υπομένει τόσα, χωρις να λέει τίποτα απλά επειδή και μόνο πρόκειται για ένα αγαπημένο άτομο... Είναι αγαπημένο όμως?
Και αναρωτιέμαι... Πόσο ακόμα πρέπει να τραβηχτούν τα όρια για να καταλάβω τι μου συμβαίνει?