Σαν μια βροχή απο στάχτες...

Σαν μια βροχή από στάχτες σε μια οπάλινη θάλασσα
κύλισα στη ζωή σου κι έτσι όλα τα χάλασα
Έτσι απόμεινε εδώ ένας πέτρινος γίγαντας
ένα ολέθριο τίποτα κεντημένο απ' τ' άστρα σου.


Πόσο ακόμα θα υπάρχω στις ρακένδυτες μνήμες
σου πόσο ακόμα θα ψάχνω αιμοραγώντας με στίχους
την ανάσα απ' το γέλιο σου, τους τριγμούς απ'τα βήματα
της αγάπης το τρέμουλο στους σπασμούς της φωνής σου
τόσα χρόνια σπατάλησα να προσμένω τον ίσκιο σου
ένα χέρι ζεστό ας μου κλείσει τα μάτια.


Ξεψυχάω ανήμπορος μακριά απ' τα χάδια σου
στη ζωή μου πια δύουνε πεθαμένα φεγγάρια.


Κυριακή των Βαϊων ανοιξιάτικο βράδυ
σου στέλνω για τη γιορτή σου
Καρτ - ποστάλ απ' τον Aδη. 

Θυμάμαι...

Και όμως πέρασε ένας χρόνος. Ένας χρόνος απο τότε που γνωριστήκαμε. Βασικά σαν χτες μου φαίνεται. Σαν χτες μου φαίνοντα τα πάντα. Όλες οι λεπτομέρειες που θυμάμαι για μας, είναι σαν να συνέβησαν χτες, ίσως και σήμερα.Τι να πρωτοθυμηθώ? Απο τον καφέ στο Arco, τις μπιρίμπες, τη Νίκαια, το Silent Hill, το Ripper και τη θεική ατάκα πριν με φιλήσεις πρώτη φορά, τον ενθουσιασμό μου αφού το έκανες, το οτι σιγά σιγά όλα άλλαξαν και ήμασταν μαζί, τα Κρίνα που είδαμε μαζί, την πρώτη φορά που χωρίσαμε και το οτι νόμιζα πως θα άλλαζα αλλά τελικά μετά απο 20 μέρες πάλι απο τα ίδια σε έχασα, τη χαρά που ένιωθα όταν τα ξαναβρίσκαμε, τις φορές που κοιμηθήκαμε μαζί (7 για την ακίβεια ως τώρα), τις ταινίες σπίτι  σου, το ''πυροβολήστε το κινητό'', την πρώτη φορά που σου είπα οτι σ' αγαπάω και το άγχος που είχα για το πως θα το πάρεις, τον Παντελεήμωνα, τον τρόπο σου να έχεις πάντα δίκιο, την πρωτη φορά που μου είπες εσύ σ' αγαπω και... κάπου εκεί όλα μαυρίζουν..

Θέλω να ξεχάσω τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο. Αλλά δε με αφήνει το μέσα μου. Πάντα είναι μια φωνούλα εκεί μέσα που, σαν την δική σου, μου υπενθυμίζει τι έκανα. Εύχομαι απλά να μην υπήρχαν αυτές οι μέρες. Δεν ήμουν εγώ, δε μπορώ να το κάνω πιο ξεκάθαρο, πιο απλό. Θυμάμαι μόνο θυμό, άγνοια και πείσμα. Γιατί νόμιζα πολλά, αλλά τα νόμιζα λάθος. Άγνοια. Άγνοια. Νόμιζα οτι δεν ένιωθες τίποτα. Το σ' αγαπώ σου δεν υπήρχε στο μυαλό μου.. Μόνο τα όσα έλεγες και με πείραζαν, άδικα ή δίκαια.. Και μόνο όταν μου μίλησες ξύπνησα. Όταν κατάλαβα οτι δεν είχα απέναντι μου αυτό που νόμιζα, συνήλθα.. Αλλά ήταν αργά να διορθώσω ότι είχα ήδη κάνει. Και όπως λένε η απόδραση είναι πιο εύκολη απο την άλλαγη, έτσι προτίμησα να κρύψω για λίγο ότι είχα κάνει. Για να σε χορτάσω αληθινά, στους 8 μήνες που σε γνώριζα. Και πάλι όμως δεν το κατάφερα. Το βράδυ που τα έμαθες όλα ίσως είναι το χειρότερο μου. Ήθελα να σε αφήσω να πεις ότι ήθελες και έτσι έκανα.. Τις επόμενες μέρες πίστευα πως αλήθεια δεν υπάρχει λόγος να μου μιλάς και να ξοδεύεις χρόνο. Και στο είπα. Και η δική σου απάντηση ήταν πως μ' αγαπάς ακόμα. Και ήταν μια γερή σφαλιάρα για μένα. Γιατί όπως σου είχα πει, δεν ήταν απλά μια δεύτερη ευκαιρία αυτό που μου έδινες, αλλά ευκαιρία για να αλλάξω και εγώ μέσα μου..

Και εκεί όλα πάλι γίνονται φωτεινά.. Το φιλί σου που δε συγκρίνεται με κανενός άλλου, τα μάτια σου όταν μου λες σ' αγαπώ, το πως γελάμε κάθε μέρα και ποτέ μα ποτέ δε βαριόμαστε ο ένας τον άλλον, το οτι πλέον είμαι όπως έπρεπε να είμαι απο την αρχή, το ότι τώρα είμαστε μαζί και δε φοβάμαι τίποτα... Το μόνο για το οποίο λυπάμαι είναι το ότι δε θα καταφέρω ποτέ να επανορθώσω για ότι έκανα, αλλά θα σου δείχνω όσο μπορώ ότι σ' αγαπω πολύ και αυτή τη φορά τίποτα δε θα συμβεί... Αυτή τη φορά έχεις δίπλα σου τη Μαρία..

Με κάνεις καλύτερο άνθρωπο ρε Γιώργο και για αυτό σου χρωστάω πολλά.. Πιο πολλά απο το να σου λέω πόσο σ' αγαπάω.. Σ' ευχαριστώ..

Absent

''ΠΟΤΕ δε θα μπορέσεις να επανορθώσεις..''


Μια φράση και τα είπε όλα. Οτι και να κάνω δε θα φτάσω ποτέ εκεί που πρέπει, δε θα κάνω ποτέ κάτι αρκετά σωστό. Ποτέ δε θα με συγχωρέσεις.

What else can I do now..

Ιδέα δεν έχω τι άλλο να κάνω.. Δεν ξέρω πως να σε κάνω να καταλάβεις οτι δεν πονά μόνο εσένα ο Σεπτέμβριος.. Κάθομαι μόνη μου και πονάω, στεναχωριέμαι, κλαίω..

Hard times

Είναι δύσκολες στιγμές, αλλά τις περνάμε. Τις περνάμε και οι δύο, αλλά στην ουσία ίσως να μην ξέρεις πως περνάω εγώ. Γιατί το κατάλαβα απο αυτό που μου είπες σήμερα. Η αλήθεια όμως είναι οτι ναι, νιώθω άσχημα. Όχι απλά άσχημα.. Όλες τις φορές που θυμάμαι οτι έκανα αυτόν τον ένα μήνα, υποφέρω. Απο τύψεις και ενοχές. Και κλαίω. Μόνο κλαίω. Γιατί δεν μπορώ να εκφραστώ αλλιώς. Και μπροστά σου κρατιέμαι με το ζόρι να μην κλάψω. Ίσως χτες να φάνηκε λίγο, γιατί με κοιτούσες περίεργα. Αλλά δε θέλω να κλάψω μπροστά σου, μη ρωτάς γιατί. Και δεν ξέρω πως σκατά να επανορθώσω για ό, τι έκανα.. Δεν ξέρω.. Ελπίζω να με συγχωρέσεις κάποτε, μόνο αυτό...

Με πληγώνει όμως όταν αμφισβητείς το πόσο άσχημα νιώθω εγώ. Δεν είμαι αναίσθητη ούτε χαζή.. Αλλά θέλω να με καταλαβαίνεις και να μου μιλάς. Γιατι δε μου μιλάς?

Πάντα εύχομαι να μην υπήρχαν αυτές οι μέρες.