Σχεδόν έκρηξη.

Αν με πιάσεις απο τη μύτη θα σκάσω. Και εννοώ την τρελή, δυνατή, φωτεινή έκρηξη, που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμα της. Και ο λόγος είναι απλός, αλλά και τόσο περίπλοκος. Πρόσφατα, έφαγα χυλόπιτα. Και δεν είναι οτι δεν 'ανέρρωσα' αλλά οτι δεν έμαθα, ούτε γιατί την έφαγα, ούτε αν στα αλήθεια την έφαγα.. Μόνο σιωπή, και τίποτα άλλο.. Και ειναι απίστευτα ενοχλητικό να περιμένεις να σου μιλήσουν για κάτι τόσο σημαντικό, και απλά να σιωπούν.

Και ήμουν σίγουρη οτι όλα πάνω του θα τα λάτρευα.

Περιμένω...

Συχνά...

Συχνά με πιάνει ένας φόβος, και δεν με αφήνει εύκολα, αλλά με απασχολεί για μέρες. Φοβάμαι, φοβάμαι μην περάσει ο καιρός και τα χρόνια και γω δεν έχω προλάβει να κάνω αυτά που θέλω. Φοβάμαι οτι θα σταματήσω να σκέφτομαι, θα σταματήσω να ακούω μουσική, να τραβάω φωτογραφίες, να έχω όνειρα για τα οποία χρειάζομαι άλλες 3 ζωές για να πραγματοποίησω! Γιατί οι άνθρωποι μεγαλώνουν, και δεν τους νοιάζει, θέλουν απλά ένα ταβάνι πάνω απο το κεφάλι τους, και βολεύονται..

Θέλω να υποσχεθώ στον εαυτό μου οτι δεν θα γίνω έτσι.
Αλλά φοβάμαι.

ΥΓ: Ζήστε μια περιπέτεια, και ας καείτε...

Λάρισα-Βόλος και πάλι Λάρισα...

Στο τρένο, γύρω στις δέκα το βράδυ απο Βόλο για Λάρισα, και κάτι με έπιασε να βγάλω φωτογραφίες μέσα στο τρένο... Διστακτικά έβγαλα τη μηχανή και εστίασα στα καθίσματα. Πάτησα το πλήκτρο και να. Αναρωτιέμαι τι ιστορίες θα είχαν να πουν αυτά. Ποιός κάθησε πάνω τους, που πήγαινε, ποιόν να άφηνε πίσω του ή ποιόν να έβρισκε μπροστά.. Ναι, οι σταθμοί έχουν κάτι το απροσδιόριστο, μία μελαχγολία, και πλανάται στον αέρα...

Η ίσως απλά εγώ το νιώθω μόνο..

ΥΓ: Πάρτε πρωτοβουλίες στη ζωή σας!

Μπορεί...

Μπορεί ένα τραγούδι και μια απλή πρόταση για έξοδο να σε κάνει να βρεις το κέφι που εδώ και μια εβδομάδα ψάχνεις παντού στο σπίτι/έξω/μέσα στο ψυγείο/στα άπλυτα/στη βεράντα?
Ναι μπορεί, και είναι θαυμάσιο πως ένας άνθρωπος μπορεί με την πρόταση 'Πάμε έξω να γνωριστούμε?' να σε κάνει να νιώσεις θαυμάσια..
Καλά, υπερβάλλω θα έλεγε μια φίλη μου, δεν σημαίνει και κάτι. Εγώ όμως ένιωσα ωραία και φιλικά.
Ευχαριστώ Νικ!

Time...

Time

Ticking away the moments that make up a dull day
You fritter and waste the hours in an offhand way.
Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way.
Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain.
You are young and life is long and there is time to kill today.
And then one day you find ten years have got behind you.
No one told you when to run, you missed the starting gun.
So you run and you run to catch up with the sun but it's sinking
Racing around to come up behind you again.
The sun is the same in a relative way but you're older,
Shorter of breath and one day closer to death.
Every year is getting shorter never seem to find the time.
Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines
Hanging on in quiet desperation is the English way
The time is gone, the song is over, Thought I'd something more to say...

Και όταν τολμάς..

Όταν τολμάς τι γίνεται? Κάνεις την υπέρβαση, και η καρδιά σου χτυπά δυνατά, και περιμένεις μια απάντηση, αλλά παίρνεις σιωπή.. Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται να σε δουν στα μάτια. Και επίσης φοβούνται να πουν κάτι ωραίο, να σου πουν λόγια ωραία. Σκατά, τι άλλο να κάνω πια? Λένε να τολμάμε, και ας καούμε, αλλά δεν βλέπω κανείς να θέλει να καεί..

Κανείς για συντροφιά μες στη φωτιά?