Για πόσο ακόμα?

Για πόσο ακόμα θα το κάνω αυτό στον εαυτό μου? Αυτό που δεν έχει άλλο όνομα απο το δικό σου. Γιατί τώρα, κάθε μέρα σχεδόν, έχω πλέον το δικό μου πεντάλεπτο ξεσπάσματος..
Όπου και αν είμαι.. και έρχεσαι στη σκέψη μου, απομακρύνομαι διακριτικά, και ξεσπάω.
Κλαίω, χτυπάω, σε καταριέμαι, σε μισώ που δεν μιλάς...
Και ταυτόχρονα θυμώνω με μένα που δέθηκα πλέον μαζί σου και δεν μπορώ να κάνω πίσω. Ίσως και τώρα που τις γράφω αυτές τις γραμμές σε μισώ.. και σ'αγαπάω ταυτόχρονα..
Αλλά θα κρατήσω τις σκέψεις μου σιωπηλές...
Γιατί φοβάμαι τη δική σου σιωπή..

Δεύτερη φορά...

Δεύτερη φορά που νιώθω το ίδιο εκτεθειμένη... Σαν να είμαι γυμνή, μπροστά σε χιλιάδες μάτια, και συ απλά με κοιτάς. Και λέω σε κάποιον οτι είμαι ερωτευμένη μαζί του και απάντηση είναι σιωπή. Είναι πραγματικά αβάσταχτο...

Ένστικτα..

Ποιό είναι αυτό το ένστικτο του ανθρώπου που, όταν βρίσκεται ένα βήμα πριν την απόλυτη ευτυχία, τον κάνει και φοβάται, τρέμει και τα παρατάει όλα, με τίμημα την απώλεια?
Είναι το ένστικτο της άμυνας? Αλλά να αμυνθεί απέναντι σε τι? Είναι το ένστικτο της αυτοπροστασίας? Γιατί στον έρωτα και στην αγάπη είμαστε εκτεθειμένοι, και τα πυρά είναι συνεχή.. Αλλά δεν νιώθουμε τότε, νιώθουμε μετα. Μετά που ο έρωτας γίνεται πόνος, τότε τα καταλαβαίνουμε όλα..


Αλλά, όσο υπάρχεί έρωτας, γιατί να μην το ζουν οι άνθρωποι? Φοβούνται να δοθούν, φοβούνται να νιώσουν, φοβούνται να πονέσουν... Αλλά η ζωή, είναι μικρή, έστω σύμφωνα με τα κλισέ.. Και οι τρέλες, τα ριψοκίνδυνα πράγματα επιβάλλονται.. Έστω και αν ριψοκίνδυνο για κάποιον σημαίνει να πάρει ένα λεωφορείο, να πάει να βρει την αγάπη του..

Σελίδες..

Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες ολόκληρες με το πόσο με εμπνέουν τα πάντα πάνω σου..

Νύχτες που καίνε..

Μία τέτοια και σήμερα... Μετά απο μια έξοδο, δύο μπύρες και μπόλικα τσιγάρα, σπίτι..
Τι να περιμένω πάλι σήμερα? Δεν μπορώ να κρυφτώ, δεν μπορώ να σταματήσω.. Εσένα σκέφτομαι που είσαι μακριά, και γω εδώ είμαι μόνη μου, γυρνάω μόνη μου σπίτι, μόνη μου περπατάω στο δρόμο και όταν κοντοστέκομαι στη ησυχία, ακούω μόνο τη καρδιά μου που χτυπάει, και δεν θα ήθελα να ακούω μόνο τη δική μου, αλλά και τη δική σου, ίσως ενώ κοιμάσαι..

Να ακούσω πως κοιμάσαι, και να προσπαθήσω να καταλάβω τι ονειρεύεσαι και που ταξιδεύεις...
Δεν θέλω να σε βλέπω μόνο στα όνειρα μου ή να σου μιλάω στο τηλέφωνο.. Είμαι ικανή για σένα να κάνω οτιδήποτε τρελό, αλλά θέλω εσένα δίπλα μου...

Να σε κοιτάω μπορώ για ώρες, χωρίς να σου μιλάω.. Να κοιτάω το πρόσωπο σου, τα μάτια σου, το στόμα σου, όποια γωνία του προσώπου σου υπάρχει..
Τα θέλω δικά μου..

Είναι έρωτας? Δεν μπορώ να βρω απάντηση στα σκοτάδια που σε ψάχνω...