Για πόσο ακόμα θα το κάνω αυτό στον εαυτό μου? Αυτό που δεν έχει άλλο όνομα απο το δικό σου. Γιατί τώρα, κάθε μέρα σχεδόν, έχω πλέον το δικό μου πεντάλεπτο ξεσπάσματος..
Όπου και αν είμαι.. και έρχεσαι στη σκέψη μου, απομακρύνομαι διακριτικά, και ξεσπάω.
Κλαίω, χτυπάω, σε καταριέμαι, σε μισώ που δεν μιλάς...
Και ταυτόχρονα θυμώνω με μένα που δέθηκα πλέον μαζί σου και δεν μπορώ να κάνω πίσω. Ίσως και τώρα που τις γράφω αυτές τις γραμμές σε μισώ.. και σ'αγαπάω ταυτόχρονα..
Αλλά θα κρατήσω τις σκέψεις μου σιωπηλές...
Γιατί φοβάμαι τη δική σου σιωπή..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου