Moments, pieces, memories, years, days and nights...

Are you there? Of course you are... Sit with me, lay with me, love me.. Now and forever..

Bursting

Ξέσπασμα, καλά το χαρακτηρίζω στον τίτλο. Με πιάνει κάποιες φορές και πνίγομαι και ακόμα και τα λόγια που πάντα τα αγαπούσα δεν μπορούν να με βοηθήσουν να εκφραστώ. Πόσο τυχερή είμαι που σε έχω, πόσο? Μου έρχονται κάθε μέρα σκηνές απο το φετινό καλοκαίρι, πόσο ωραία περάσαμε, και ακόμα περνάμε, κάθε μέρα.. Και φοβάμαι μη σε χάσω.. Και ο φόβος χάνεται μόνο οταν σε θυμάμαι να λες οτι δε θες και συ να με χάσεις..

Back to you

Όπου και να πάω πάντα γυρίζω σε σένα. Ότι και να γίνει, τίποτα δε συγκρίνεται με το τι νιώθω δίπλα σου, τη σιγουριά και όχι με την κακή έννοια, την ασφάλεια, την αγάπη.

Μπορεί να δω χίλια μέρη, να γνωρίσω πολύ κόσμο, αλλά αν δεν το κάνω μαζί σου, δεν έχει νόημα..
Μαζί σου μόνο το μέρος είναι πιο ωραίο, τα σκηνικά μένουν στη μνήμη και η στιγμή αξίζει όσο τίποτα... Happy 18th month to us! :)

My love..

Για όλα αυτά που μαζί σου έχω περάσει, για όλα όσα ακόμα δεν έχουνε έρθει, για τις νύχτες κοντά σου, αλλά και αυτές μακριά σου, για τις φορές που ακούω οτι μ' αγαπάς, για όλα αυτά και αμέτρητα άλλα εχω να σου πω, οτι σ'αγαπώ πολύ...

Smells like...

Έξω μυρίζει καλοκαίρι.. Τι ωραία που είναι να μυρίζει καλοκαίρι.. Δε προσδιορίζεται αυτή η μυρωδιά, απλά υπάρχει εκεί έξω για να υπενθυμίζει οτι έρχεται καλοκαιράκι...

Another day in paradise

Μπαίνω μετά απο καιρό και βλέπω το μετρητή επισκεπτών να έχει εκτιναχτεί. Κάπου στις εννιά χιλιάδες λέει.. Δεν ξέρω πως να νιώσω, μάλλον εκτεθειμένη.. Τόσα άτομα να διάβασαν τις σκέψεις μου? Κάπου μέσα μου εύχομαι να έχει πρόβλημα ο μετρητής απλά..

Κατα τα άλλα η ζωή μου είναι ήρεμη, κυλάει ήσυχα. Πέρασε και ο Μάρτιος, πέρασε και ο χρόνος αυτός απο τότε.. Και είμαστε τόσο διαφορετικοί, αλλά είναι καλό, πολύ καλό.

Ένα πράγμα όμως που φοβάμαι και τρέμω είναι μη ποτέ με βαρεθείς.. Μη ξυπνήσεις κάποια μέρα και δε θες να με δεις, δε σου κάνει αίσθηση, απλά βαρεθείς.. Διώχνω τις σκέψεις αυτές και μόνο σκέφτομαι οτι μ' αγαπάς, το ξέρω και το νιώθω ακόμα και όταν με στεναχωρείς καμιά φορά.. Όσο και αν μου φαίνεται δύσκολο να καταλάβω γιατί το κάνεις, σε σένα έχει νόημα. Και απλά διαλέγω να μη το σκέφτομαι και να κρατάω τις καλές μας στιγμές..

Εσύ άραγε νιώθεις οτι σ' αγαπάω και γω?

11

You're all I've ever wanted, you're all I've ever needed, it's you..

Ζω σε ένα αποκλειστικό φως. Το δικό σου.

Να χουν τα μάτια σου αλάτι απ' τα παλιά..

Διαβάζω και το μυαλό τρέχει απο δω και απο κει, σε τάξη δεν μπαίνει... Το μάθημα είναι βαρετό, όρεξη δεν έχω να το διαβάσω, οπότε δε θέλει και πολύ να τρέχω στις σκέψεις..

Τα Κρίνα στα τέρματα όπως κάθε βράδυ, και έχω ένα θέμα απόψε. Με πιάνει συχνά, και δεν μπορώ παρα να νιώθω άσχημα. Βλέπω ανθρώπους έξω, περπατάνε, μας προσπερνάνε, τους προσπερνάμε και μεις, αλλά ποτέ δεν κάθεται κανείς μας να σκεφτεί το τι μπορεί να περνάει ο καθένας εκείνη τη στιγμή.

Πρόσωπα αμυδρά γνωστά, που τα έχω ξαναδεί δυο ή τρεις φορές, των οποίων τα μάτια κρύβουν πολλά, πόνο, θλίψη, δάκρυα, απόγνωση και το χειρότερο όλων, μοναξιά.. Πρόσφατα βρέθηκα να κοιτάω μια στιγμή μεταξύ δυο ανθρώπων που βρέθηκαν τυχαία έξω..

Εκείνος ασπρομάλλης, όχι τοσο μεγάλος όσο πρόδιδαν τα άσπρα του μαλλιά, ντυμένος στα μαύρα. Εκείνη κοκκινομάλλα, με πολύχρωμα ρούχα, ειρωνική αντίθεση με το μάυρα ρούχα εκείνου. Αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν στο μάγουλο, εκείνη μετά του χάιδεψε τρυφερά εκεί. Αυτό που έφερε εκείνους τους δύο ανθρώπους κοντά ήταν ο θάνατος.. Μόλις τελείωσαν την κουβέντα τους, πήραν διαφορετικούς δρόμους, τράβηξα και γω το βλέμμα μου αλλού..

Σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι έχουν ανάγκη απλά να ξέρουν οτι κάποιος τους νοιάζεται, ότι θα είναι εκεί σε οτι και αν χρειαστούν. Οτι μπορεί να κοιμούνται μόνοι τους αλλά κάποιος τους προσέχει..


Όλοι έχουμε ένα φύλακα άγγελο..

Σαν μια βροχή απο στάχτες...

Σαν μια βροχή από στάχτες σε μια οπάλινη θάλασσα
κύλισα στη ζωή σου κι έτσι όλα τα χάλασα
Έτσι απόμεινε εδώ ένας πέτρινος γίγαντας
ένα ολέθριο τίποτα κεντημένο απ' τ' άστρα σου.


Πόσο ακόμα θα υπάρχω στις ρακένδυτες μνήμες
σου πόσο ακόμα θα ψάχνω αιμοραγώντας με στίχους
την ανάσα απ' το γέλιο σου, τους τριγμούς απ'τα βήματα
της αγάπης το τρέμουλο στους σπασμούς της φωνής σου
τόσα χρόνια σπατάλησα να προσμένω τον ίσκιο σου
ένα χέρι ζεστό ας μου κλείσει τα μάτια.


Ξεψυχάω ανήμπορος μακριά απ' τα χάδια σου
στη ζωή μου πια δύουνε πεθαμένα φεγγάρια.


Κυριακή των Βαϊων ανοιξιάτικο βράδυ
σου στέλνω για τη γιορτή σου
Καρτ - ποστάλ απ' τον Aδη. 

Θυμάμαι...

Και όμως πέρασε ένας χρόνος. Ένας χρόνος απο τότε που γνωριστήκαμε. Βασικά σαν χτες μου φαίνεται. Σαν χτες μου φαίνοντα τα πάντα. Όλες οι λεπτομέρειες που θυμάμαι για μας, είναι σαν να συνέβησαν χτες, ίσως και σήμερα.Τι να πρωτοθυμηθώ? Απο τον καφέ στο Arco, τις μπιρίμπες, τη Νίκαια, το Silent Hill, το Ripper και τη θεική ατάκα πριν με φιλήσεις πρώτη φορά, τον ενθουσιασμό μου αφού το έκανες, το οτι σιγά σιγά όλα άλλαξαν και ήμασταν μαζί, τα Κρίνα που είδαμε μαζί, την πρώτη φορά που χωρίσαμε και το οτι νόμιζα πως θα άλλαζα αλλά τελικά μετά απο 20 μέρες πάλι απο τα ίδια σε έχασα, τη χαρά που ένιωθα όταν τα ξαναβρίσκαμε, τις φορές που κοιμηθήκαμε μαζί (7 για την ακίβεια ως τώρα), τις ταινίες σπίτι  σου, το ''πυροβολήστε το κινητό'', την πρώτη φορά που σου είπα οτι σ' αγαπάω και το άγχος που είχα για το πως θα το πάρεις, τον Παντελεήμωνα, τον τρόπο σου να έχεις πάντα δίκιο, την πρωτη φορά που μου είπες εσύ σ' αγαπω και... κάπου εκεί όλα μαυρίζουν..

Θέλω να ξεχάσω τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο. Αλλά δε με αφήνει το μέσα μου. Πάντα είναι μια φωνούλα εκεί μέσα που, σαν την δική σου, μου υπενθυμίζει τι έκανα. Εύχομαι απλά να μην υπήρχαν αυτές οι μέρες. Δεν ήμουν εγώ, δε μπορώ να το κάνω πιο ξεκάθαρο, πιο απλό. Θυμάμαι μόνο θυμό, άγνοια και πείσμα. Γιατί νόμιζα πολλά, αλλά τα νόμιζα λάθος. Άγνοια. Άγνοια. Νόμιζα οτι δεν ένιωθες τίποτα. Το σ' αγαπώ σου δεν υπήρχε στο μυαλό μου.. Μόνο τα όσα έλεγες και με πείραζαν, άδικα ή δίκαια.. Και μόνο όταν μου μίλησες ξύπνησα. Όταν κατάλαβα οτι δεν είχα απέναντι μου αυτό που νόμιζα, συνήλθα.. Αλλά ήταν αργά να διορθώσω ότι είχα ήδη κάνει. Και όπως λένε η απόδραση είναι πιο εύκολη απο την άλλαγη, έτσι προτίμησα να κρύψω για λίγο ότι είχα κάνει. Για να σε χορτάσω αληθινά, στους 8 μήνες που σε γνώριζα. Και πάλι όμως δεν το κατάφερα. Το βράδυ που τα έμαθες όλα ίσως είναι το χειρότερο μου. Ήθελα να σε αφήσω να πεις ότι ήθελες και έτσι έκανα.. Τις επόμενες μέρες πίστευα πως αλήθεια δεν υπάρχει λόγος να μου μιλάς και να ξοδεύεις χρόνο. Και στο είπα. Και η δική σου απάντηση ήταν πως μ' αγαπάς ακόμα. Και ήταν μια γερή σφαλιάρα για μένα. Γιατί όπως σου είχα πει, δεν ήταν απλά μια δεύτερη ευκαιρία αυτό που μου έδινες, αλλά ευκαιρία για να αλλάξω και εγώ μέσα μου..

Και εκεί όλα πάλι γίνονται φωτεινά.. Το φιλί σου που δε συγκρίνεται με κανενός άλλου, τα μάτια σου όταν μου λες σ' αγαπώ, το πως γελάμε κάθε μέρα και ποτέ μα ποτέ δε βαριόμαστε ο ένας τον άλλον, το οτι πλέον είμαι όπως έπρεπε να είμαι απο την αρχή, το ότι τώρα είμαστε μαζί και δε φοβάμαι τίποτα... Το μόνο για το οποίο λυπάμαι είναι το ότι δε θα καταφέρω ποτέ να επανορθώσω για ότι έκανα, αλλά θα σου δείχνω όσο μπορώ ότι σ' αγαπω πολύ και αυτή τη φορά τίποτα δε θα συμβεί... Αυτή τη φορά έχεις δίπλα σου τη Μαρία..

Με κάνεις καλύτερο άνθρωπο ρε Γιώργο και για αυτό σου χρωστάω πολλά.. Πιο πολλά απο το να σου λέω πόσο σ' αγαπάω.. Σ' ευχαριστώ..

Absent

''ΠΟΤΕ δε θα μπορέσεις να επανορθώσεις..''


Μια φράση και τα είπε όλα. Οτι και να κάνω δε θα φτάσω ποτέ εκεί που πρέπει, δε θα κάνω ποτέ κάτι αρκετά σωστό. Ποτέ δε θα με συγχωρέσεις.

What else can I do now..

Ιδέα δεν έχω τι άλλο να κάνω.. Δεν ξέρω πως να σε κάνω να καταλάβεις οτι δεν πονά μόνο εσένα ο Σεπτέμβριος.. Κάθομαι μόνη μου και πονάω, στεναχωριέμαι, κλαίω..

Hard times

Είναι δύσκολες στιγμές, αλλά τις περνάμε. Τις περνάμε και οι δύο, αλλά στην ουσία ίσως να μην ξέρεις πως περνάω εγώ. Γιατί το κατάλαβα απο αυτό που μου είπες σήμερα. Η αλήθεια όμως είναι οτι ναι, νιώθω άσχημα. Όχι απλά άσχημα.. Όλες τις φορές που θυμάμαι οτι έκανα αυτόν τον ένα μήνα, υποφέρω. Απο τύψεις και ενοχές. Και κλαίω. Μόνο κλαίω. Γιατί δεν μπορώ να εκφραστώ αλλιώς. Και μπροστά σου κρατιέμαι με το ζόρι να μην κλάψω. Ίσως χτες να φάνηκε λίγο, γιατί με κοιτούσες περίεργα. Αλλά δε θέλω να κλάψω μπροστά σου, μη ρωτάς γιατί. Και δεν ξέρω πως σκατά να επανορθώσω για ό, τι έκανα.. Δεν ξέρω.. Ελπίζω να με συγχωρέσεις κάποτε, μόνο αυτό...

Με πληγώνει όμως όταν αμφισβητείς το πόσο άσχημα νιώθω εγώ. Δεν είμαι αναίσθητη ούτε χαζή.. Αλλά θέλω να με καταλαβαίνεις και να μου μιλάς. Γιατι δε μου μιλάς?

Πάντα εύχομαι να μην υπήρχαν αυτές οι μέρες.