Θυμάμαι...

Και όμως πέρασε ένας χρόνος. Ένας χρόνος απο τότε που γνωριστήκαμε. Βασικά σαν χτες μου φαίνεται. Σαν χτες μου φαίνοντα τα πάντα. Όλες οι λεπτομέρειες που θυμάμαι για μας, είναι σαν να συνέβησαν χτες, ίσως και σήμερα.Τι να πρωτοθυμηθώ? Απο τον καφέ στο Arco, τις μπιρίμπες, τη Νίκαια, το Silent Hill, το Ripper και τη θεική ατάκα πριν με φιλήσεις πρώτη φορά, τον ενθουσιασμό μου αφού το έκανες, το οτι σιγά σιγά όλα άλλαξαν και ήμασταν μαζί, τα Κρίνα που είδαμε μαζί, την πρώτη φορά που χωρίσαμε και το οτι νόμιζα πως θα άλλαζα αλλά τελικά μετά απο 20 μέρες πάλι απο τα ίδια σε έχασα, τη χαρά που ένιωθα όταν τα ξαναβρίσκαμε, τις φορές που κοιμηθήκαμε μαζί (7 για την ακίβεια ως τώρα), τις ταινίες σπίτι  σου, το ''πυροβολήστε το κινητό'', την πρώτη φορά που σου είπα οτι σ' αγαπάω και το άγχος που είχα για το πως θα το πάρεις, τον Παντελεήμωνα, τον τρόπο σου να έχεις πάντα δίκιο, την πρωτη φορά που μου είπες εσύ σ' αγαπω και... κάπου εκεί όλα μαυρίζουν..

Θέλω να ξεχάσω τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο. Αλλά δε με αφήνει το μέσα μου. Πάντα είναι μια φωνούλα εκεί μέσα που, σαν την δική σου, μου υπενθυμίζει τι έκανα. Εύχομαι απλά να μην υπήρχαν αυτές οι μέρες. Δεν ήμουν εγώ, δε μπορώ να το κάνω πιο ξεκάθαρο, πιο απλό. Θυμάμαι μόνο θυμό, άγνοια και πείσμα. Γιατί νόμιζα πολλά, αλλά τα νόμιζα λάθος. Άγνοια. Άγνοια. Νόμιζα οτι δεν ένιωθες τίποτα. Το σ' αγαπώ σου δεν υπήρχε στο μυαλό μου.. Μόνο τα όσα έλεγες και με πείραζαν, άδικα ή δίκαια.. Και μόνο όταν μου μίλησες ξύπνησα. Όταν κατάλαβα οτι δεν είχα απέναντι μου αυτό που νόμιζα, συνήλθα.. Αλλά ήταν αργά να διορθώσω ότι είχα ήδη κάνει. Και όπως λένε η απόδραση είναι πιο εύκολη απο την άλλαγη, έτσι προτίμησα να κρύψω για λίγο ότι είχα κάνει. Για να σε χορτάσω αληθινά, στους 8 μήνες που σε γνώριζα. Και πάλι όμως δεν το κατάφερα. Το βράδυ που τα έμαθες όλα ίσως είναι το χειρότερο μου. Ήθελα να σε αφήσω να πεις ότι ήθελες και έτσι έκανα.. Τις επόμενες μέρες πίστευα πως αλήθεια δεν υπάρχει λόγος να μου μιλάς και να ξοδεύεις χρόνο. Και στο είπα. Και η δική σου απάντηση ήταν πως μ' αγαπάς ακόμα. Και ήταν μια γερή σφαλιάρα για μένα. Γιατί όπως σου είχα πει, δεν ήταν απλά μια δεύτερη ευκαιρία αυτό που μου έδινες, αλλά ευκαιρία για να αλλάξω και εγώ μέσα μου..

Και εκεί όλα πάλι γίνονται φωτεινά.. Το φιλί σου που δε συγκρίνεται με κανενός άλλου, τα μάτια σου όταν μου λες σ' αγαπώ, το πως γελάμε κάθε μέρα και ποτέ μα ποτέ δε βαριόμαστε ο ένας τον άλλον, το οτι πλέον είμαι όπως έπρεπε να είμαι απο την αρχή, το ότι τώρα είμαστε μαζί και δε φοβάμαι τίποτα... Το μόνο για το οποίο λυπάμαι είναι το ότι δε θα καταφέρω ποτέ να επανορθώσω για ότι έκανα, αλλά θα σου δείχνω όσο μπορώ ότι σ' αγαπω πολύ και αυτή τη φορά τίποτα δε θα συμβεί... Αυτή τη φορά έχεις δίπλα σου τη Μαρία..

Με κάνεις καλύτερο άνθρωπο ρε Γιώργο και για αυτό σου χρωστάω πολλά.. Πιο πολλά απο το να σου λέω πόσο σ' αγαπάω.. Σ' ευχαριστώ..