Τόσο καιρό πριν ήμουν μια άλλη Μαρία. Και τώρα έγινα μια άλλη Μαρία, που κρύβεται όμως, δεν με αφήνει να την δω, να δω ποιά είναι και πως είναι. Δεν ξέρω πως φαίνομαι πλέον στους άλλους, αν και αυτό που θα έπρεπε να με απασχολεί είναι το οτι δεν ξέρω ποια είμαι πια. Είναι σαν να υπάρχουν πλέον δύο Μαρίες, μια αληθινή, και μια ψεύτικη, υπομονετική και ανεκτική ως σημείου αηδίας. Και η πραγματική Μαρία ξέρει την ύπαρξη της άλλης.. Αλλά αυτό δεν βοηθάει... Πρέπει η ''ψεύτικη'' Μαρία να καταλάβει την ύπαρξη της αληθινής, για να βρει το δρόμο της, και να γκρεμιστεί..
Ίσως και να παραληρώ, αλλά νιώθω σα χαμένη. Ίσως να νιώθω και απέχθεια για την ψεύτικη Μαρία που υπομένει τόσα, χωρις να λέει τίποτα απλά επειδή και μόνο πρόκειται για ένα αγαπημένο άτομο... Είναι αγαπημένο όμως?
Και αναρωτιέμαι... Πόσο ακόμα πρέπει να τραβηχτούν τα όρια για να καταλάβω τι μου συμβαίνει?
1 σχόλιο:
Ανεξάρτητη καταχώρηση
3η μέρα
- Πριν ανακαλύψω τα άλλα πρόσωπα της
γραμματικής δεν ήμουν ποτέ μόνος. Πάντα τα βήματά
μου ήταν υπό την εποπτεία κάποιου μικρού αν και
ολύμπιου δαίμονα θεού εν μέσο της ιστορίας. Ακόμη
σήμερα, δεν είμαι μόνος. Ώρες ώρες, όμως, είμαι
σίγουρος πως βαδίζω στη μοναξιά.
Η νύχτα γύρω μου έχει πέσει από καιρό, οι αισθήσεις
μου υποχωρούν σταδιακά. Ότι και να συμβεί ξέρω πως
ανεβαίνοντας τους λόφους δεν θα πάθω κακό. Ότι και
να συμβεί δεν θα 'μαι μόνος.
Δημοσίευση σχολίου