Πολύ συχνά, μου αρέσει να περπατάω, μόνη. Και συγκεκριμένα βράδυ, όχι πρωί με το φως και την κίνηση και τον κόσμο. Βράδυ μόνο, χωρίς κανέναν να κοιτάει, να μιλάει, να ζεί τη ζωή του περπατώντας. Μόνο εγώ, να περπατάω και να χάνομαι στο σκοτάδι. Μου αρέσει πολύ, ίσως γιατί έτσι κρύβομαι όταν πραγματικά το έχω ανάγκη. Και πάντα νιώθω μια μελαγχολία, ίσως γιατί καταλαβαίνω οτι είμαι αλήθεια μόνη μου, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή... Και εύχομαι να μην φτάσω εκεί που πάω, αλλά να συνεχίσω να περπατάω, μέχρι να ξημερώσει και να χάσει η βόλτα μου το μυστήριό της.
Ποτέ δε σκέφτομαι όταν περπατάω. Για την ακρίβεια μόνο τότε δε σκέφτομαι τίποτα, και έχω μια ανάπαυλα, απο πυρετώδεις σκέψεις.. Γι' αυτό και αυτή η ανάπαυλα με προκαλεί να κάνω πράγματα που μέχρι πριν θεωρούσα αδύνατα..
Ώρα για μια βόλτα λοιπόν..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου