Ίσως οι τελευταίοι 4 μήνες να ήταν για μένα χαμένες ευκαιρίες.. Το ξέρω πως έφταιξα που δεν σου μιλούσα, αλλά φαντάσου και σκέψου, πόσο μικρή μοιάζω στα χέρια σου.. Το ένιωθα, δεν μπορούσα να το βγάλω απο μέσα μου και τώρα είναι αργά, και αυτο το αργά ηχεί στα αυτιά μου σαν εφιάλτης.. Είναι αργά.. Δε σ' έχω πια.. Δε μετανιώνω απλά, τσακίζομαι, διαλύομαι που ίσως και να έχασα τις ευκαιρίες μου μαζί σου.. Δεν θα σε έχω πλέον στην καθημερινοτητά μου? Μου φαίνεται παράλογο... Αφού δεν μπορώ χωρίς εσένα.... Αφού Σ'ΑΓΑΠΑΩ!
Γιώργο....
1 σχόλιο:
Ετσι ειναι αυτο το πραμα...
Δημοσίευση σχολίου