Αγάπη..

Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει, είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει...
Ξύλινα Σπαθιά-Στο βράχο

Και γω σ'αγαπώ, και δεν είναι ανάγκη να είναι ερωτικό..

Μπορείς?

Μπορείς να ζεις το σήμερα? Μπορείς να σκέφτεσαι οτι η ζωή είναι υπέροχη και συ τυχερός που τη ζεις?
Μπορείς να ανοίξεις το παράθυρο και να χαρείς με την παρουσία του ήλιου? Να χαρείς απλά επειδή έχει καλό καιρό, ή επειδή ακούς και βλέπεις πολύχρωμα όνειρα?


Έτσι θέλω να νιώθω. Να μην με τραβάει κανείς και τίποτα κάτω..
Παρόλο που νιώθω έσενα να με πλησιάζεις επικίνδυνα..

So long ago..

Τόσο καιρό πριν ήμουν μια άλλη Μαρία. Και τώρα έγινα μια άλλη Μαρία, που κρύβεται όμως, δεν με αφήνει να την δω, να δω ποιά είναι και πως είναι. Δεν ξέρω πως φαίνομαι πλέον στους άλλους, αν και αυτό που θα έπρεπε να με απασχολεί είναι το οτι δεν ξέρω ποια είμαι πια. Είναι σαν να υπάρχουν πλέον δύο Μαρίες, μια αληθινή, και μια ψεύτικη, υπομονετική και ανεκτική ως σημείου αηδίας. Και η πραγματική Μαρία ξέρει την ύπαρξη της άλλης.. Αλλά αυτό δεν βοηθάει... Πρέπει η ''ψεύτικη'' Μαρία να καταλάβει την ύπαρξη της αληθινής, για να βρει το δρόμο της, και να γκρεμιστεί..
Ίσως και να παραληρώ, αλλά νιώθω σα χαμένη. Ίσως να νιώθω και απέχθεια για την ψεύτικη Μαρία που υπομένει τόσα, χωρις να λέει τίποτα απλά επειδή και μόνο πρόκειται για ένα αγαπημένο άτομο... Είναι αγαπημένο όμως?
Και αναρωτιέμαι... Πόσο ακόμα πρέπει να τραβηχτούν τα όρια για να καταλάβω τι μου συμβαίνει?

Ναι..

Είμαι πλέον εντελώς χαμένη, πνιγμένη στο βυθό σου.


Ούτε βοήθεια δεν μπορώ να φωνάξω..

Για πόσο ακόμα?

Για πόσο ακόμα θα το κάνω αυτό στον εαυτό μου? Αυτό που δεν έχει άλλο όνομα απο το δικό σου. Γιατί τώρα, κάθε μέρα σχεδόν, έχω πλέον το δικό μου πεντάλεπτο ξεσπάσματος..
Όπου και αν είμαι.. και έρχεσαι στη σκέψη μου, απομακρύνομαι διακριτικά, και ξεσπάω.
Κλαίω, χτυπάω, σε καταριέμαι, σε μισώ που δεν μιλάς...
Και ταυτόχρονα θυμώνω με μένα που δέθηκα πλέον μαζί σου και δεν μπορώ να κάνω πίσω. Ίσως και τώρα που τις γράφω αυτές τις γραμμές σε μισώ.. και σ'αγαπάω ταυτόχρονα..
Αλλά θα κρατήσω τις σκέψεις μου σιωπηλές...
Γιατί φοβάμαι τη δική σου σιωπή..

Δεύτερη φορά...

Δεύτερη φορά που νιώθω το ίδιο εκτεθειμένη... Σαν να είμαι γυμνή, μπροστά σε χιλιάδες μάτια, και συ απλά με κοιτάς. Και λέω σε κάποιον οτι είμαι ερωτευμένη μαζί του και απάντηση είναι σιωπή. Είναι πραγματικά αβάσταχτο...

Ένστικτα..

Ποιό είναι αυτό το ένστικτο του ανθρώπου που, όταν βρίσκεται ένα βήμα πριν την απόλυτη ευτυχία, τον κάνει και φοβάται, τρέμει και τα παρατάει όλα, με τίμημα την απώλεια?
Είναι το ένστικτο της άμυνας? Αλλά να αμυνθεί απέναντι σε τι? Είναι το ένστικτο της αυτοπροστασίας? Γιατί στον έρωτα και στην αγάπη είμαστε εκτεθειμένοι, και τα πυρά είναι συνεχή.. Αλλά δεν νιώθουμε τότε, νιώθουμε μετα. Μετά που ο έρωτας γίνεται πόνος, τότε τα καταλαβαίνουμε όλα..


Αλλά, όσο υπάρχεί έρωτας, γιατί να μην το ζουν οι άνθρωποι? Φοβούνται να δοθούν, φοβούνται να νιώσουν, φοβούνται να πονέσουν... Αλλά η ζωή, είναι μικρή, έστω σύμφωνα με τα κλισέ.. Και οι τρέλες, τα ριψοκίνδυνα πράγματα επιβάλλονται.. Έστω και αν ριψοκίνδυνο για κάποιον σημαίνει να πάρει ένα λεωφορείο, να πάει να βρει την αγάπη του..