A certain point..

Είναι ένα συγκεκριμένο σημείο, που απο εκεί και πέρα ξέρεις πως τίποτα δεν είναι το ίδιο. Όλα γύρω σου αλλάζουν και μοιάζουν πιο όμορφα, με περισσότερα χρώματα, έχουν περισσότερο νόημα. Και όλα αυτά, υπάρχουν όταν είσαι και εσύ μέσα σε αυτά τα όλα. Γιατί πλέον, τα πράγματα έχουν αρχίσει να παίρνουν τη μορφή σου και να σε βλέπω παντού γύρω μου, να σε αναζητώ στα σκοτάδια τα βράδια που δε σε έχω, ενώ σκέφτομαι όσα βράδια σε είχα..

Γιατί όπως μου είπες σήμερα, ποτέ δεν υπήρξε μέρα που να σε βαρεθώ.. Και σου είπα πως υπάρχουν μέρες που δε χορταίνω. Αλήθεια δε χορταίνω απλά, να είμαι μαζί σου. Να σε ακούω, ή να σε βλέπω, ή να σε νιώθω γενικά.


Δεν ξέρω εάν υπάρχει και άλλο τέτοιο σημείο μετά απο αυτό που να με κάνει να νιώθω πιο πολλά. Εάν υπάρχει εγώ είμαι εδώ για να το ανακαλύψω. Μαζί σου.

You're all around me.

Γύρω απο εμένα, στο σπίτι μου,στο δωμάτιό μου, στο συρτάρι που κρατάω ό, τι θυμίζει εσένα, στο τετράδιο που γράφω ότι δε γράφω εδώ, στα πλήκτρα που πατάω όποτε σου μιλάω, σε κάθε ήχο που θα ακούσω, ή στα τραγούδια πουσε θυμίζουν. Όλα εδώ μέσα έχουν το όνομα σου και είναι ωραίο, ειδικά τις ώρες που δεν είμαι μαζί σου, ξέρω οτι όπου και να γυρίσω το βλέμμα μου εσένα θα δω.


Σ' αγαπάω τόσο που καμιά φορά νιώθω πως δε γίνεται να σ' αγαπάω πιο πολύ.

3/12/2009, 10.45

Already in tears.

Remedy lane

She is twelve and I'm only ten
buried in this soft mountain of pillows
Parents away
She asks me have I been touched
Have I done the thing with anyone yet
Silence - a shy "no"

And there is nothing
That we'd rather share
Than that bodily warmth if we'd dare
But she's already twelve and I am
Just a child
WARM AND SHY

She's so OLD - already twelve and I am only ten
Than was me, young and free, there and then

Now in this hotel room I lie wondering who I am
Never quite as sure after a lie of questioning
Finding out at last that freedom is
A STATE OF MIND
But still not knowing how to get along with this mankind

...finding out at last that freedom is a state of mind...

Pain of Salvation - Of two beginnings


Αυτό θα ήθελα πολύ να το έχω γράψει εγώ. Αλλά τώρα μόνο μπορώ να φαντάζομαι τη σκηνή που περιγράφει, την αθωότητα του παιδιού, την αγωνία να νιώσει, το φόβο του αγνώστου. Και μετά απο χρόνια, ο ίδιος, σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, φτάνει σε ένα συμπέρασμα.
Η ελευθερία είναι μια κατάσταση του μυαλού.. Συνεχίζοντας, ο ίδιος θα της πει, οτι είδε μέρος απο τον εαυτό του μέσα της, τον εαυτό του που του είχε λείψει, το νέο και ξέγνοιαστο εαυτό του.. Δε θα ξαναπιστέψει ποτέ στην αγάπη μετα τη δική τους, γιατί εκείνοι, ήταν πολύ περισσότερο άνθρωποι απο όσο θα 'θελαν...

While you were sleeping..

Έχουμε δεν έχουμε 4 ώρες που είμαστε χώρια. Εμένα όμως μου λείπεις ήδη και νιώθω μόνη όταν δε σε έχω δίπλα μου. Χτες, κοιμηθήκαμε μαζί μετά απο 3 μήνες. Και όσες φορές ξυπνούσα για να σε δω δίπλα μου, μετά δεν ήθελα να κοιμηθώ, μόνο να σε κοιτάω πως κοιμάσαι. Τα μάτια σου, τα χέρια σου, τα χείλη σου, την ανάσα σου που ήταν σταθερή και ήρεμη. Και δε θα 'θελα να είμαι πουθενά αλλού εκείνη τη στιγμή. Ήσουν δίπλα μου και αυτό μου έφτανε και ευχόμουνα το βράδυ αυτό να κρατήσει για πάντα. Και το επόμενο πρωί, η μόνη σκέψη που είχα στο μυαλό μου ήταν το πόσο πολύ θέλω να ζήσω μαζί σου. Τα πάντα, το οτιδήποτε, κακά και καλά. Και τώρα που τα γράφω αυτά, μόνο ένας κόμπος έρχεται στο λαιμό μου. Δεν ξέρω πραγματικά το γιατί, αλλά υπάρχει εκεί και με βασανίζει... Πως να στο πω, χωρίς εσένα νιώθω απροστάτευτη, μόνη, ανούσια. Περπατάω στο δρόμο χωρίς να έχω προορισμό, εάν δεν έρχομαι σε σένα. Δε διασκεδάζω χωρίς εσένα δίπλα μου, δεν περνάω καλά αν δεν είσαι εκεί..


Εγώ και εσύ, ένα.

Νέα Εποχή.

Νομίζω ήρθε η ώρα για μια μικρή ανανέωση. Αρκετά το μπλόγκ αυτό ονομαζόταν έτσι. Πλέον με αυτό το όνομα δε το νιώθω δικό μου, αλλά ξένο. Και ξέρω πολύ καλά τι θα μπει νέος τίτλος. Ίσως μια μέρα καταφέρω να εξηγήσω το νόημα του τίτλου, αλλά ακόμα είναι δύσκολο για μένα.

Προς το παρών, εδώ θα λέγονται απο δω και πέρα, Μικρές Αλήθειες...

Sometimes...

Να ξημερώνει μέσα σου η ζωή μου
να 'χουν τα μάτια σου αλάτι απ' τα παλιά
να ξεφυσάει μέσα μου η πνοή σου
να 'χουν τα χέρια μου γεμίσει με πουλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄ τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά

Δε θα δειπνήσω πια με τη φωνή σου
δε θα ζητήσω βάλσαμο απ΄ τα παλιά
θα μπω σ' ένα πλοίο και θα ρωτήσω
στον άλλο κόσμο αν μοιράζουνε φιλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄ τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά
έχει γεμίσει το μπουκάλι μου μ' αλήθειες
μα η καρδιά σου είναι ένα ψέμα απ΄ το βορρά

Ας ειν΄ τα χέρια σου, τα μάτια και η πνοή σου
Να μ΄ αγκαλιάζουν αιώνια ψεύτικα
Να με κοιτάνε φευγαλέα ερωτικά
Να ξεφυσάει η πνοή σου απ΄ το βορρά

Διάφανα Κρίνα - Μικρές Αλήθειες



  Πόσες φορές χρειάστηκε για να το ακούσω για να νιώσω τη μελαγχολία του..

8

Δε μπορώ να είμαι συνέχεια μαζί σου, το ξέρω, δε γίνεται, απο όλες τις απόψεις. Αλλά, είσαι συνέχεια μέσα στο μυαλό μου.

Υπάρχεις εκεί, όλο σου το είναι βρίσκεται εκεί. Η δική μου αγάπη, δεν εκφράζεται με λόγια, έτσι εκφράζω τον έρωτα, αλλά όχι την αγάπη. Η αγάπη είναι νοιάξιμο. Που είσαι? Τι κάνεις? Είσαι καλά? Έφαγες? Κρυώνεις? Αν κρυώνεις μωρό μου ντύσου καλύτερα, αν δε νιώθεις καλά, εγώ είμαι εδώ να σε κρατάω αγκαλιά..

Και όλα αυτά δεν είναι έλεγχος, ούτε εμμόνες. Είναι οτι θέλω να σε προσέχω, να σε νοιάζομαι, να διώχνω τις κακές σκέψεις όσο πιο μακριά γίνεται..

Και πάνω απο όλα, θέλω το 8 να γίνει 9, 10, 11, 12.... και όσο πάρει..

Μικρές αλήθειες

Πάντα πίστευα πως οι άνθρωποι είναι πολύπλοκα όντα. Όχι μόνο λόγω των ποικίλων συναισθημάτων τους, αλλά κυρίως λόγου του μυαλού τους. Σαν όργανο και όχι σαν κομμάτι σου εαυτού τους. Ίσως να έφταιγε και το γεγονός πως πίστευα οτι η επιστήμη μπορεί να τα εξηγήσει όλα, απο τον πόνο, σωματικό και ψυχικό, μέχρι την αγάπη. Όμως τα συναισθήματα δεν είναι ούτε ορμόνες, ούτε χημικές αντιδράσεις και εξισώσεις.. Ποιός μπόρεσε να εξηγήσει ποτέ απο που προέρχεται αυτός ο γνώριμος κόμπος στο λαιμό πριν ξεσπάσεις σε λυγμούς? Ποιός γνωρίζει τι συμβαίνει μέσα σου και νιώθεις οτι πλέον δεν μπορείς να συνεχίσεις να προσπαθείς για κάτι γιατί κάθε προσπάθεια σου μοιάζει να πάει χαμένη?

Είναι η ανθρώπινη φύση που μας καθιστά ευάλωτους, συχνά. Και γίνεται για κάποιο λόγο, πάντα καλό, αρκεί μόνο να διδαχτούμε απο τις εμπειρίες μας. Η διαδοχή των ημερών και τα γεγονότα της καθε μιας απο αυτές, είναι εκεί για να σου υπενθυμίζουν οτι τα πάντα περνάνε απο το χέρι σου, και μόνο εσύ μπορείς να καθορίσεις με τις επιλογές σου εάν οι μέρες σου θα είναι άσπρες ή μαύρες.

Όταν έρχεται όμως το γκρί στις ζωές μας, καταλαβαίνουμε τότε οτι δεν είμαστε μόνοι μας, αλλά υπάρχουν αλληλεπιδράσεις απο τις πράξεις άλλων ατόμων.. Γιατί πάντα υπάρχει το γκρί, και είτε γίνεται αστραφτερό λευκό, ή απλά μαυρίζει απίστευτα..

Πολλές φορές όμως, παρόλο που έχουμε την απόλυτη ευτυχία δίπλα μας, της κλείνουμε την πόρτα, είτε φοβούμενοι το κόστος, έιτε απλά βάζοντας τον εγωισμό μας πάνω απο αυτήν. Η ευτυχία όμως έιναι σαν τα ανθρώπινα χρόνια.. Όσο την αφήνουμε να περνάει ανέγγιχτη, τόσο αυτή φθείρεται, φτάνοντας στο τέλος, στο θάνατο της..

Η ευτυχία είναι για το τώρα, είναι αυθόρμητη.. Δε μπαίνει σε καλούπια ή σε κλισέ... Η ευτυχία είναι το τώρα, μια απλή στιγμή, και ποτέ δεν πρέπει να χάνεται..

Tonight.

Γιατί όλα το βράδυ μοιάζουν να είναι πιο κοντά σου? Να σε προσκαλούν μαζί τους στο σκοτάδι και την ακινησία?

Walking alone.

Πολύ συχνά, μου αρέσει να περπατάω, μόνη. Και συγκεκριμένα βράδυ, όχι πρωί με το φως και την κίνηση και τον κόσμο. Βράδυ μόνο, χωρίς κανέναν να κοιτάει, να μιλάει, να ζεί τη ζωή του περπατώντας. Μόνο εγώ, να περπατάω και να χάνομαι στο σκοτάδι. Μου αρέσει πολύ, ίσως γιατί έτσι κρύβομαι όταν πραγματικά το έχω ανάγκη. Και πάντα νιώθω μια μελαγχολία, ίσως γιατί καταλαβαίνω οτι είμαι αλήθεια μόνη μου, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή... Και εύχομαι να μην φτάσω εκεί που πάω, αλλά να συνεχίσω να περπατάω, μέχρι να ξημερώσει και να χάσει η βόλτα μου το μυστήριό της.


Ποτέ δε σκέφτομαι όταν περπατάω. Για την ακρίβεια μόνο τότε δε σκέφτομαι τίποτα, και έχω μια ανάπαυλα, απο πυρετώδεις σκέψεις.. Γι' αυτό και αυτή η ανάπαυλα με προκαλεί να κάνω πράγματα που μέχρι πριν θεωρούσα αδύνατα..

Ώρα για μια βόλτα λοιπόν..

No title.

Δε βάζω τίτλο, γιατί είναι απο τις λίγες φορές που δεν ξέρω τι να γράψω, ούτε καν να σκεφτώ κάτι που θα ταίριαζε για τίτλο. Το τι θέλω να εκφράσω όμως, αυτό το ξέρω. Και είναι η φράση που σου λέω, συχνά και θέλω να πιστέψεις. Γιατί είναι αλήθεια, οτι μόνο όταν είμαι μαζι σου νιώθω απόλυτα ασφαλής και δε φοβάμαι τίποτα. Γιατί μπορώ να θυμηθώ όλες τις στιγμές που έζησα μαζί σου, κακές και καλές, και να νιώσω τυχερή που σε έχω.. Γιατί μία μέρα που δεν είμαι μαζί σου, είναι μια βαρετή μέρα. Γιατί είσαι η τελευταία σκέψη μου πριν κοιμηθώ και η πρώτη όταν ξυπνήσω. Γιατί θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω και να μην σε είχα πληγώσει. Γιατι σ' αγαπάω και δε με νοιάζει και τίποτα άλλο εκτός απο αυτό. Στην πραγματικότητα, μου φτάνει αυτό...

11/3/2009

Δίπλα σου... σαν πάντα....

The End.

Μου το 'χες πει, μόλις 2 μέρες πριν.. Και έγινε.

Μαρία R.I.P....

Ένας μήνας μετά...

Ένας μήνας μετά, και είμαι πάλι μαζί σου.. Τα λάθη που έκανα αυτόν τον καιρό, πολλά και βαριά.. Αλλά εσυ με δέχτηκες πίσω.. Δεν σου λέω απλά ευχαριστώ γι' αυτό, αλλά σου λέω οτι είμαι ευγνώμον.. Σ' αγαπάω, και αν το καταλαβαίνεις έστω και τώρα μου φτάνει αυτό, θέλω μόνο να μου έχεις εμπιστοσύνη και όλα θα τα περάσουμε μαζί....

I'm still here..

Εγώ είμαι ακόμα εδώ. Σε περιμένω, χωρίς να το παραδέχομαι, αλλά εσύ πουθενά. Νιώθω τόσα συναισθήματα, και συ τίποτα, δεν είσαι εδώ, αλλά είσαι το μοναδικό άτομο με το οποίο θέλω να τα μοιραστώ.. Μου συνέβη κάτι, και κατάλαβα οτι είσαι ακόμα μέσα μου, και θα είσαι για καιρό, για πολύ καιρό ακόμα. Και εδώ, μπροστά απο μια οθόνη υπολογιστή, γράφω για σένα για πολλοστή φορά.. Να ξερες μόνο... Όλα πάνω μου φωνάζουν οτι σε λατρεύουν..

Ξαφνικά..

Και ξαφνικά, χωρίς λόγο και αιτία, μου λες Αντίο... 24/8/2009...

Κάτι τέτοιες νύχτες..

Κάτι τέτοιες νύχτες που έχω ανάγκη εσένα, ακόμα και αν είσαι μαζί μου, διαλέγω να τις περάσω μόνη. Ίσως γιατί πρέπει να βρώ τρόπο να μάθω να ζω. Να συμβιβαστώ με τη ιδέα οτι τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Ίσως μια μέρα να μην είσαι εδώ και όσο να το φοβάμαι, είναι αλήθεια. Θα με ρωτήσεις γιατί το σκέφτομαι αυτό, αλλά η απάντηση είναι έτοιμη μέσα μου. Σ' αγαπάω απίστευτα πολύ, σε έμαθα, σε θέλω πλάι μου.. Τις πιο μεγάλες αλήθειες μας τις είπαμε μέσα στο σκοτάδι, γι' αυτό και γω τώρα κάθομαι μόνη στο σκοτάδι, και γράφω για σένα... Το σκοτάδι τα κάνει όλα πιο εύκολα, δείχνουμε το πραγματικό μας πρόσωπο, που το κρύβει το φως της μέρας..

Τώρα...

Τώρα μετά απο 4 μήνες, είσαι μαζί μου.. Κάθε μέρα είναι ξεχωριστή και αν με έμαθες κάτι όλο αυτόν τον καιρό, είναι να μην κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια.. Είναι που είσαι απρόβλεπτος και 'άπιαστος σαν όλα τα ωραία' και εγώ δεν μπορώ να σε πιάσω.. Αλλά σ' ασκολουθώ, σε παρατηρώ, σ' αγαπάω και στο λέω όποτε το νιώθω.. Λάθη παλιά δεν ξανακάνω, δε σε ξαναπληγώνω, αν το ξανακάνω θα τρελαθώ..

Ελπίζω να είσαι δίπλα μου για πολύ καιρό ακόμα...

Σ' αγαπώ...

Πως λέμε το Σ'αγαπώ για πρώτη φορά?

Χαμένες ευκαιρίες...

Ίσως οι τελευταίοι 4 μήνες να ήταν για μένα χαμένες ευκαιρίες.. Το ξέρω πως έφταιξα που δεν σου μιλούσα, αλλά φαντάσου και σκέψου, πόσο μικρή μοιάζω στα χέρια σου.. Το ένιωθα, δεν μπορούσα να το βγάλω απο μέσα μου και τώρα είναι αργά, και αυτο το αργά ηχεί στα αυτιά μου σαν εφιάλτης.. Είναι αργά.. Δε σ' έχω πια.. Δε μετανιώνω απλά, τσακίζομαι, διαλύομαι που ίσως και να έχασα τις ευκαιρίες μου μαζί σου.. Δεν θα σε έχω πλέον στην καθημερινοτητά μου? Μου φαίνεται παράλογο... Αφού δεν μπορώ χωρίς εσένα.... Αφού Σ'ΑΓΑΠΑΩ!


Γιώργο....

Είναι σα μαγνήτης που με κάνει να ονειρεύομαι
να μιλάω στα κτίρια, στα σύννεφα, ή να προσεύχομαι
Να 'χα μια θάλασσα έξω απ' το σπίτι μου
κι όποτε βρέχει να πετάω απ' το μπαλκόνι μου
κρατώντας το χέρι σου για πάντα στις φραουλένιες πεδιάδες, στις γραμμικές κοιλάδες
Κι όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου να γίνει το σώμα σου ένα με το δικό μου
Πες μου, πες μου, τι σκέφτεσαι για μένα
όταν τα σώματά μας στέκουν σταυρωμένα
κι από ένα σημείο της Γης αυτός ο ήλιος ανατέλει
Κάποιος τότε σ' ένα στόχο σημαδεύει.

Στέρεο Νόβα - Ένα κλεμμένο ποδήλατο.


Γιώργο.... Μόνο ένα όνομα, συνηθισμένο, αδιάφορο, κοινό.. Για μένα είσαι ότι σκέφτομαι τα βράδια που καπνίζω κοιτώντας το φεγγάρι, αναζητώντας μια αγκαλιά...
Ο κόσμος μου χωρίς εσένα δεν υπάρχει, διαλύεται σαν κάτι τόσο εύθραυστο.. Με έμαθες τόσα, άλλα χωρίς να το θές, άλλα επειδή ήθελες.. Και γω σε έβαλα μέσα μου, και σε κρατάω.. Το ξέρω οτι δε στο λέω, δεν είναι οτι φοβάμαι αλλά οτι δεν μπορώ... Θέλω να σε κρατάω για πάντα, η ώρα μαζί σου φαίνεται αστεία μικρή...
Κάποτε θα σου τα πω όλα.... Τώρα αρκούμαι στο να στο δείχνω, τι ακριβώς σημαίνεις για μένα.. Κάποτε θα μάθεις για τα πάντα, ακόμα και για τα δάκρυα μου, όταν όμως η μπόρα περάσει...
Γιατί, εγώ, θα είμαι πάντα δίπλα σου... Για να μη σε πληγώσει τίποτα...

Αγάπη..

Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει, είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει...
Ξύλινα Σπαθιά-Στο βράχο

Και γω σ'αγαπώ, και δεν είναι ανάγκη να είναι ερωτικό..

Μπορείς?

Μπορείς να ζεις το σήμερα? Μπορείς να σκέφτεσαι οτι η ζωή είναι υπέροχη και συ τυχερός που τη ζεις?
Μπορείς να ανοίξεις το παράθυρο και να χαρείς με την παρουσία του ήλιου? Να χαρείς απλά επειδή έχει καλό καιρό, ή επειδή ακούς και βλέπεις πολύχρωμα όνειρα?


Έτσι θέλω να νιώθω. Να μην με τραβάει κανείς και τίποτα κάτω..
Παρόλο που νιώθω έσενα να με πλησιάζεις επικίνδυνα..

So long ago..

Τόσο καιρό πριν ήμουν μια άλλη Μαρία. Και τώρα έγινα μια άλλη Μαρία, που κρύβεται όμως, δεν με αφήνει να την δω, να δω ποιά είναι και πως είναι. Δεν ξέρω πως φαίνομαι πλέον στους άλλους, αν και αυτό που θα έπρεπε να με απασχολεί είναι το οτι δεν ξέρω ποια είμαι πια. Είναι σαν να υπάρχουν πλέον δύο Μαρίες, μια αληθινή, και μια ψεύτικη, υπομονετική και ανεκτική ως σημείου αηδίας. Και η πραγματική Μαρία ξέρει την ύπαρξη της άλλης.. Αλλά αυτό δεν βοηθάει... Πρέπει η ''ψεύτικη'' Μαρία να καταλάβει την ύπαρξη της αληθινής, για να βρει το δρόμο της, και να γκρεμιστεί..
Ίσως και να παραληρώ, αλλά νιώθω σα χαμένη. Ίσως να νιώθω και απέχθεια για την ψεύτικη Μαρία που υπομένει τόσα, χωρις να λέει τίποτα απλά επειδή και μόνο πρόκειται για ένα αγαπημένο άτομο... Είναι αγαπημένο όμως?
Και αναρωτιέμαι... Πόσο ακόμα πρέπει να τραβηχτούν τα όρια για να καταλάβω τι μου συμβαίνει?